एक किसान उसकी पत्नी द्वारा धनी होने की कल्पना परी के दर्शन दो वरदान माँगने को कहना किसान की पत्नी का लोभ - गहनों का शौक 'हाथ सोने का बना दो' हाथ रुक जाना तकलीफ दूसरा वरदान माँगना- 'हाँथ पहले जैसा बना दो।' परी का 'तथास्तु' कहकर अदृश्य हो जाना सीख ।
शीर्षक: लोभ का परिणाम
कहानी:
एक समय की बात है, एक गरीब किसान अपने छोटे से खेत में काम करता था। उसकी पत्नी, सुमित्रा, हमेशा सपना देखती थी कि वे एक दिन धनी हो जाएं। एक दिन, खेत में काम करते समय, किसान ने एक चमकती हुई चीज़ देखी। उसने उसे उठाया और देखा कि वह एक जादुई परी थी।
परी ने किसान से कहा, "मैं तुम्हें दो वरदान देने आई हूँ। तुम क्या चाहोगे?" किसान ने सोचा कि अगर वह और उसकी पत्नी धनी हो जाएं, तो उनकी जिंदगी बदल जाएगी। उसने पहले वरदान के लिए कहा, "मुझे इतना धन दे दो कि मैं आराम से जी सकूं।"
परी ने कहा, "तथास्तु।" और अदृश्य हो गई। किसान ने देखा कि उसके पास एक बड़ा खेत और बहुत सारे धन आ गए। उसकी पत्नी सुमित्रा बहुत खुश हुई, लेकिन उसकी खुशियाँ जल्द ही चुराई गईं। उसने कहा, "तुम अब अमीर हो गए हो। तुम मुझे गहने दिलाओ। मुझे सोने के गहनों का शौक है।"
किसान ने परी को फिर से याद किया और कहा, "हे परी, मुझे सोने के गहने दिला दो।" परी ने फिर से कहा, "तथास्तु।"
तभी सुमित्रा ने कहा, "मेरे हाथ सोने के बने हुए चाहिएं।" परी ने कहा, "तथास्तु।" किसान ने देखा कि उसके हाथ सोने के बन गए। लेकिन जैसे ही उसने कुछ उठाने की कोशिश की, उसके हाथ का वजन उसे सहन नहीं हुआ।
अब उसे महसूस हुआ कि उसके हाथ सोने के बने हुए हैं, लेकिन वो कुछ कर नहीं सकता। उसकी पत्नी ने फिर से कहा, "एक और वरदान मांगो।"
किसान ने सोचा और कहा, "हाँथ पहले जैसा बना दो।" परी ने एक बार फिर कहा, "तथास्तु।" और अदृश्य हो गई।
किसान ने अपने हाथ को पहले जैसा पाया, लेकिन उसने देखा कि अब उसके पास केवल एक छोटा सा खेत और साधारण जीवन है। सुमित्रा ने कहा, "क्या किया तुमने? हमारे पास कुछ नहीं है।"
इस पर किसान ने कहा, "लोभ हमें केवल दुख ही देता है। हमें संतुष्ट रहना चाहिए।" उन्होंने अपनी साधारण जीवन जीने का फैसला किया और खुशी-खुशी जीने लगे।
सीख: इस कहानी से हमें यह सीख मिलती है कि लोभ कभी-कभी हमें दुखों की ओर ले जाता है। संतोष और सरलता में ही असली खुशी होती है।
शीर्षक: लोभाचे परिणाम
कथा:
एक वेळची गोष्ट आहे, एक गरीब शेतकरी आपल्या छोट्या शेतीत काम करत होता. त्याची पत्नी, सुमित्रा, नेहमी यशस्वी होण्याचे स्वप्न पाहत असे. एक दिवस, शेतात काम करत असताना, शेतकऱ्याला एक चमकती वस्तू दिसली. त्याने ती उचलली आणि पाहिले की ती एक जादुई परी आहे.
परीने शेतकऱ्याला सांगितले, "मी तुम्हाला दोन वरदान देण्यासाठी आले आहे. तुम्हाला काय हवे आहे?" शेतकऱ्याने विचार केला की, जर तो आणि त्याची पत्नी धन्य झाले, तर त्यांचे जीवन बदलले जाईल. त्याने पहिल्या वरदानासाठी सांगितले, "माझ्या साठी इतका धन दे की मी आरामात जगू शकू."
परीने म्हटले, "तथास्तु." आणि अदृश्य झाली. शेतकऱ्याने पाहिले की त्याला एक मोठा शेत आणि खूप सारे धन मिळाले. सुमित्रा खूप आनंदी झाली, पण तिचा आनंद लवकरच हिरावला गेला. तिने सांगितले, "आता तुम्ही श्रीमंत झाला आहात. मला गहने द्या. मला सोनेच्या गहण्यांचा शौक आहे."
शेतकऱ्याने पुन्हा परीला आठवले आणि सांगितले, "हे परी, मला सोनेचं गहने दे." परीने पुन्हा "तथास्तु" म्हटले.
सुमित्राने आता सांगितले, "माझे हात सोनेचं बनवा." परीने "तथास्तु" म्हटले. शेतकऱ्याने पाहिले की त्याचे हात सोनेचं झाले. पण जसेच त्याने काही उचलण्याचा प्रयत्न केला, त्याचे हात त्या वजनामुळे सहन होत नव्हते.
आता त्याला कळले की त्याचे हात सोनेचे आहेत, पण तो काहीही करू शकत नाही. त्याची पत्नी पुन्हा म्हणाली, "आणखी एक वरदान मागा."
शेतकऱ्याने विचार करून म्हटले, "माझे हात पूर्वीप्रमाणे बनवा." परीने एकदा आणखी "तथास्तु" म्हटले आणि अदृश्य झाली.
शेतकऱ्याने पाहिले की आता त्याचे हात पूर्वीसारखे आहेत, पण त्याला दिसले की त्याच्याकडे फक्त एक लहान शेती आणि साधा जीवन आहे. सुमित्राने म्हटले, "तू काय केलेस? आमच्याकडे काहीच नाही."
शेतकऱ्याने उत्तर दिले, "लोभ आपल्याला फक्त दु:खात आणतो. आपल्याला संतुष्ट राहायला हवे." त्यांनी आपल्या साध्या जीवनात समाधान शोधले आणि आनंदाने जगायला सुरुवात केली.
तात्पर्य:
या कथेतून आपल्याला शिकता येते की लोभ आपल्याला दु:खात ढकलतो. संतोष आणि साधेपणातच खरे आनंद असतात.
